Kiminle İlişkide Olduğumuzun Farkında mıyız?

Kiminle İlişkide Olduğumuzun Farkında mıyız?

Susuz kalmış bir bahçe düşünelim. Bahçenin yeşermesi ve çiçek açması için suya ihtiyacı vardır. Musluğu açınca su gelir ve hortumla bahçe sulanır. Bahçenin susuzluğunu gideren musluktan gelen sudur. Hortum değil. Ancak hortum musluktan akan suyun bahçeye ulaşmasına vesile yani aracı olur. Bir hortum eskiyip, yıpransa bile yerine yeni bir hortum takılabilir. Yeterki musluktan su aksın. Yeter ki barajlar su ile dolu olsun. Yakın zamanda İstanbul susuzluk tehlikesi ile karşı karşıya kaldı. Barajlar boşaldı. Bir dönem California eyaletinde su sıkıntısından bahçelerin sulanması yasaklandı. Bugün pek çok yerde kuraklık büyük bir sorun. Peki suyumuz çekiliverse o temiz su kaynağını getirecek olan kimdir?

Ya da bir keman virtüözünü düşünelim. Sanatçı müziğini ustalıkla icra etsin. Konserin sonunda dinleyiciler kimi alkışlar? Kemanı mı? Yoksa o kemanı çalan sanatçıyı mı? Peki o kemancıya o kulağı, o müzik yeteneğini, o parmağı, o nefesi, o canı veren kimdir? Alkışları toplayan sanatçıdır ama aslında övülmeye layık olan kimdir?

Birileri buğdayı eker ve hasat eder... Birileri o buğdayı öğütüp un elde eder. Birileri o unu yoğurup ekmeği pişirir. Peki biz o ekmeği gidip fırından aldığımız vakit bize rızkımızı veren kimdir? Bize rızkımızı veren ne o buğdayı ekip biçen ne onu öğüten ne de onu pişiren değildir şüphesiz. Bazen doğa ana veya toprak ana ifadeleri kullanılıyor. Doğaya hürmet etmek, kıymet vermek ve onu korumak insan olabilmiş her insanın sorumluluğudur elbet. Hayra vesile olan her şey gibi doğa da hürmeti ve özen gösterilmeyi hak eder. Peki ama o toprak da buğdayımıza sadece bir vesile ise o zaman o toprağa  rızkını veren kimdir?

İnsan RAB'bini unuttuğunda rızkını vereni patronu zanneder. 

Kaynak ve vesile insanın sıklıkla birbirine karıştırdığı iki kavramdır. İnsan kaynağın hazinelerinin kendisine ulaşmasına vesile olanları kaynağın kendisi zannedebiliyor. Rızkını vereni patronu ya da müşterisi zannedebiliyor. Bir dost tesellisinin ardındaki şefkatin, bir anne göğsündeki merhametin, bir alimin ilmindeki kerametin; asıl kaynağını, asıl yaratıcısını unutulabiliyor. Oysa insan, insana sadece bir vesiledir. Bazen hayırda vesile bazen şerde vesile olur. Yaratılmış her şey ve herkes sadece bir vesiledir. Kaynak ise tektir. Ve her vesile bizzat kendisi  kaynağa muhtaçtır.

İnsan kaynak ile vesileyi birbirine karıştırdığında tüm ilişkilerinde büyük sıkıntılar yaşamaya başlar. Tıpkı kendisi gibi sadece bir insan, sadece bir kul, sadece bir vesile olan... Kendisi gibi bizzat kaynağa muhtaç olan birine kaynak muamelesi yapılması... O insana zül gelir. Hiçbir vesile, kaynak muamelesi yapılmasını kaldıramaz. Konu her ne olursa olsun, önemli olan her şeyin tek kaynağı olanla iletişim kurabilmektir. Mesele duaları, o dualara icabet edebilecek güçte olana arz etmektir. Karşısındaki insana kaynak muamelesi yapanlar, vesilelere bağımlı olmaya, onlardan yana büyük beklentiler içine girmeye, onlara karşı çok talepkâr olmaya başlar. Talepleri ve beklentileri karşılanmadığında büyük hayal kırıklıkları yaşar ve şikayet etmeye başlar. Dahası sürekli karşısındaki insanı değiştirmeye çalışır. Nihayetinde ne ilişkilerin tadı tuzu kalır ne de hayatın.

 

İnsanın derdini anlatacağı, şükrünü eda edeceği ve dualarını arz edeceği

Yaratıcısı ile iletişim kurmaya ihtiyacı vardır.

İnsan her şeyi ile muhtaçlığı olan bir canlıdır. Dolayısıyla taleplerinin ve dualarının olması çok doğaldır. Bilakis o dualar insanı O'nun nazarında kıymetli yapar. Acziyetinin farkında olup, doğru yerde küçülmek insanı iki cihanda izzetli kılar. Dahası doğru yerin karşısında küçülmek, insana doğru yerde dik durma gücünü ve cesaretini verir.

Mesele her nevi muhtaçlığı giderecek olan tek kaynağı hatırlamak ve ona yönelebilmektir. Bunu başaranlar kaynaktan beslenir ve kaynaktan güç alır. Bu sayede kişi ilişkilerinde bencillik yapmaktan uzaklaşır ve karşısındakinin de ihtiyaçlarını düşünür hale gelir. Başka bir insanın yakasına yapışıp hayallerinin tahsilatı peşine düşmez. İlişkilerinde alma verme dengesini kurar. Kaynağı bilen kişi, insanın insana sadece bir vesileden ibaret olduğunu da bilir. Bu kişiler oturduğu yerde birilerinin gelip onu mutlu etmesini beklemez. Kendi mutluluğunun sorumluluğunu alır. Kimseyi gözünde tanrısallaştırmadan sevmeyi becerebilir. Bir insanı onu tanrısallaştırdığı için değil tüm acziyetiyle insan olmasına rağmen sever. Bu yüzden de sevgisi hakikidir. Kaynağını bilen kişi başkalarının hayatına dokunabilen, hayra vesile olan bir insan olabilir. Hayra vesilen olanların hayrına vesile olacak olan elbet bulunur. Mühim olan insanın tüm muhtaçlıkları giderme kudretine sahip olan kaynak ile olan iletişimidir. Ne mutlu ki davete icabet edenlerin dualarına icabet edilir.

Öyle bir muhabbettir ki bu; muhatabını hiç eli boş göndermeyen... İhtiyacı olana tam da ihtiyacı olanı veren... Kim bilir belki o anda ihtiyacımız olan yalnız kalmaktır ya da reddedilmek. Lakin insanoğlu şifasını göremez bazen. Hayrı şer zanneder, şerri hayır zanneder de bir çıkış yolu bulmaktan ümidini keser. Yaklaş... Biraz daha yaklaş... Uzak düşen biziz; O değil. O her yerde olduğu için tek bir yerde değil. Aradan tüm vesileler çıktığında geriye bir tek O kalır. O vakit sor kendine vesilelerin ardında gizli olan... Aslında sevdiğin, kızdığın, küstüğün, şikayet ettiğin, naz yaptığın, terk ettiğin, özlediğin ve aradığın kimdir?

Deneyimsel Tasarım Öğretisi Nedir?

Kim Kimdir Nedir?

İlişkilerde Ustalık Nedir?

Başarı Psikolojisi Nedir?

&

İnsanoğlu var olduğundan beri amacı hiç değişmemiştir.

Mutlu olmak, başarı olmak ve iyi ilişkiler kurmak…

  Deneyimsel Tasarım Öğretisi seminerlerinden;

“Kim Kimdir”,” İlişkilerde Ustalık” ve “Başarı Psikolojisi” sinde paylaşılan bilgiler,  kişiyi dününe göre daha mutlu ve başarılı yapar.  Seminer konuları; tüm zamanlar, tüm konular ve tüm insanlar için geçerlidir.

"Milyarlarca insan içinde bir kişinin ne önemi olabilir ki? Bunun cevabını o bir kişiye sorun..." 

Yahya Hamurcu