Bana Gerçeği Söyle...

Bana Gerçeği Söyle…

Derin nefes alamamak gibi bir şeydi bu...

İçini acıtan bunca şey varken nedenini bir türlü anlayamamak, ne yaparsa yapsın onu tanımlayamamak. Neydi bu? Nasıl bir şeydi, bu kadar sahteliğin içinde gerçeği aramak!

İstediği her şeye sahip olurken tek tek, çevresinde onaylayanlar kadar kıskananlarda olacaktı elbet. Hiçbirine aldırmasa da içini acıtıyordu, “İşte bu!" dediği ne varsa sahip olduğu anda yok olması. Yeniden en başa dönmesi, o tuhaf kimseye anlatılmayacak olan boşlukla, yeniden baş başa kalması…

Tatminsizlik...

“Üniversiteyi kazanayım tamam, bu defa oldu” demişti. Olmadığını, olmayacağını ciddi anlamda anladığı ilk şeydi bu.  Sonra evlenecekti sonra şirkette her aldığı terfide yine yeniden bunu hissedecekti. Ne kadar kazandığı, neye sahip olduğundan bağımsız içinde oluşan bu boşluğun adıydı tatminsizlik…

Bu değil, bu değil bu da değilmiş derken kariyerinde istediği yere gelmiş, evlenmiş, iyi bir işe ve dünya tatlısı bir çocuğa dahi sahip olmuştu. Bir insan bu hayatta daha ne isteyebilirdi ki? O zaman neden hala eksikti? Neydi onu tamamlayacak, o eksikliği giderecek olan?

Bu başarılı olmuş olanın hikayesiydi, doğru tepkileri verilebilmiş bir kişinin yaşamının en iyi versiyonuydu. Başarısız olmuş olan ise, başardığında elde edeceğini zannediyordu. Mutlak olan o tatmini.  Tüm, henüz başaramamış olanlar gibi.  Oysa en büyük ispatıydı daha önce başardıkları, başarsa bile “bu da değilmiş diyecekler" ile oyalıyordu kendini…

Hande, Seçil'in delirmiş olduğunu düşünüyordu. Onu beğenen seven ona aşık bir kocası vardı. İyi bir kariyeri iyi bir ekonomisi, çok tatlı bir de oğlu vardı.  Onun sahip olduklarının birkaç tanesi kendinde olsa daha ne isterdi ki hayattan? Kaşlarını yukarı kaldırdı sonra gözlerini devirerek “amann bana ne” dedi.  Sabah paylaştığı resmini kaç kişi beğenmişti tekrar ona baktı. 

Bana benzemeyen ben'i beğendim...

“Bu filtreler, resmi düzeltebildiğim programlar iyi ki de var. Baksana ben bile beni çok beğendim, pek bana benzemese de” diye düşündü.  Ne! inanamıyorum 65 kişi mi? Bir derin nefes alama süresi kadardı yaşadığı mutluluk. Hemen sonrasında başka ne resim koyabilirim diye karıştırmaya başladı arşivini. Çok da güzel bir kızdı ve ona göre onu beğenenler ona hiç uygun değildi. 

O hep daha iyisini hak ediyordu, 

Hep yüksekte olanı...

En yükseğini…

Daha iyisini...

En iyisini...

Hep iyisini…

Benim ne eksiğim var?

Daha çok kişi onu beğenirse böylece kendini daha güzel hissedecek ve sonunda o en iyi adamı bulacak hale gelecekti. Dizilerdeki karakterler, sosyal medyadaki fenomenler etkiliyordu onu. “Benim ne eksiğim var” diyordu sürekli. Peki bu sahtelikle bu beklentiyle bu dediği nasıl olabilirdi ki?

Her insan oluşturduğu sebeplerin sonuçlarını alıyordu aslında. Hayat çok da zor değildi. Ne ekersen onu biçebildiğin bir tarlaydı dünya… Ne yazık ki bilmiyordu, sahte sebeplerin sahte sonuçları olacağını. Sahte sonuçlarla da insanın asla tatmin olamayacağını... 

Bu şuna benziyordu; 

• Çok acıktım ve yemek yemek istiyorum. 
• Yemek yiyor gibi yaptığımda yemek yemiş olur muyum? 
• Doyar mıyım, yani tatmin olur muyum? 
• Spor yapan birini izlerken kendinde yapıyormuş gibi yaptığında ben de sağlıklı olur muyum? Kilo verir miyim ya da kas yapabilir miyim? 
• O saç o kaş o göz benim değilken. 
• Kalın olan belimi, bacağımı inceltmiş ya da gizlemişken... 
• O kadar güzel değilken, güzelleşen fotoğrafla aldığım o sonuçtan, beğeniden tatmin olabilir miydim gerçekten?

Gerçek 2+2=4 değil mi?

Oysa insan, gerçek oluşturduğu sebeplerin, gerçek sonuçlarından elde ettiği başarılarında bile mutlak tatmini de bulamıyor. Sahte sonuçlardan nasıl tatmin olabilirdi ki? Hiç düşünmüyordu, çok zor değildi oysa ki hesaplamak… 2+2 yaparsan bu sebebi oluşturursan sonuç 4 olacaktı. 

Dünyanın neresinde olursan ol! 

Kim olursan ol, kaç yaşında olursan ol!

Bu değişmeyen bir gerçekti. 2+2=5 le ne kadar mutlu olabilir ne kadar soru çözebilirdi ki?

 

Derin nefes alamamak gibi bir şeydi bu... Bu kadar sahteliğin işinde gerçeği aramak!

Mutsuzluğunun nedenini bir türlü anlamamak…

Oluşturduğu sahtelikler içerisinde, soğuktan yanarken tüm vücudu, ölümü uyku sanmak…

İşte böyle bir şeydi gerçeklerden uzak kalmak…

Ya senin gerçeğinse sahte olan…

Problem sandığın şey çözüm, çözüm sandığın ise kördüğüm sebebinse?

Mış gibi yapmak yaşamında…

Kim için, ne için, neler için nefes alışın?

Her insan oluşturur kendi gerçeğini, doğumu ile ölümü arasında. Kendisine verilen sınırlandırılmış bir sürede. Herkese has kendine ait zaman diliminde, düşünce ve davranışları yani tepkileriyle…

Her an değişebilecek bir senaryoda…

İmanın mı yoksa inkarın sahte olan?

Bu sahteliklerle mi kavuşacak mutlak gerçeğe insan?

Gayen,

Güzel olmak değil, güzel görünmekse,

Güçlü olmak değil, güçlü görünmekse,

Merhametli olmak değil, merhametli görünmekse,

Sahnen gerçek, sunumun ise sahte …

Çok zor insanın işi gerçek sahnede, mutlak gerçeklik karşısında, bu sahtelikle...

Başarı sahte, yanındaki geriliyor diye kendini ilerliyor zannedene…

Oysa senin kazancın kayıp onun kaybı ise kazancı belki de…

Daha kötüsü var diye iyi hissediyorsa,

Fakirliği de zenginliği de gücü de güçsüzlüğü de güzelliği de çirkinliği de sahte…

İmkânın fazlasını bekliyorsa, azını harcamıyorsa hissettiği ne ise, o bile sahte…

Gerçeği bulmak, onunla yaşamak ve mutlak gerçeğe kavuşabilmek dileğiyle…

Deneyimsel Tasarım Öğretisi Nedir?

Kim Kimdir Nedir?

İlişkilerde Ustalık Nedir?

Başarı Psikolojisi Nedir?

&

İnsanoğlu var olduğundan beri amacı hiç değişmemiştir.

Mutlu olmak, başarı olmak ve iyi ilişkiler kurmak…

  Deneyimsel Tasarım Öğretisi seminerlerinden;

“Kim Kimdir”,” İlişkilerde Ustalık” ve “Başarı Psikolojisi” sinde paylaşılan bilgiler,  kişiyi dününe göre daha mutlu ve başarılı yapar.  Seminer konuları; tüm zamanlar, tüm konular ve tüm insanlar için geçerlidir.

"Milyarlarca insan içinde bir kişinin ne önemi olabilir ki? Bunun cevabını o bir kişiye sorun..." 

Yahya Hamurcu