Yol Arkadaşları

Saat henüz sabahın 7'siydi. Hava buz gibiydi, sıcacık yataktan çıkıp hazırlanmak zor geliyordu. İnsanlar telaşla bir yerlere yetişmeye çalışıyordu. "Geçen otobüsler hep dolu olunca, durakta bekleyenler 'bana yer kalmaz' diye birbirlerini geçmeye çalışıyorlardı." Herkes bir an önce araca binmeye çalışıyordu.

 

Herkesin bir telaşı vardı. Başını cama yasladı. Sabah git akşam gel derken koşuşturmacaların arasında zamanın nasıl aktığı bile anlaşılmadan günler birbirini takip ediyordu. Çok fazla arkadaşı yoktu Sezen’in. Olanlarla da doğru düzgün fırsat bulup görüşemiyordu. Gelip giderken otobüste, yolda karşılaştığı insanları daha sık görür hale gelmişti. “Neyse çok düşünmeyeyim sebebini sonra zihnimde bir yere varamıyorum.” dedi. İneceği durağa az kalmıştı ki arkadan birden sesler yükseldi. Birileri tartışıyor, bağırıyordu. Bir adam; “Yıllardır aynı yolda birlikte gidip geliyoruz yapmayın böyle, değmez…” diye seslendi. Otobüs durağa yaklaşınca indi, tartışan kişiler de aynı yerde indi. Adamın söylediği söz hala kulaklarında çınlıyordu.

Bu ismini bile bilmediği adamla defalarca yolculuk etmişti, defalarca şoföre yardım edişini, cömertliğini, dışa dönük bir insan olduğunu, iyi niyetini görmüştü. Oysa bir akrabası ile bile bu kadar yaşanmışlığı olmayabiliyordu insanın. İsmini bilmediklerimiz var; ama hakkında bildiklerimiz çok. Ya da belki küçüklüğümüzün birlikte geçtiği kuzenimiz var; şu an ne yaptığını, neyden hoşlandığını, kimlerle takıldığını bilmediğimiz insanlar var. Her hafta bir dizi bölümüne düzenli zamanını, enerjisini, ayırabiliyor insan; tüm oyuncuların ismini, özel hayatını, dizideki performansını bilip irdeliyor da; kız kardeşinin nişanında yeni tanıştığı erkek tarafının ihtiyaçları neler olabilir, nelerden hoşlanırlar, nasıl rahatlarlar, kaygıları nasıl giderilir, kalpleri birbirine nasıl ısındırılır; bunlara zihninde yer ayıramayabiliyor insan. İnsanoğlu ne ilginç bir hayatın içinde değil mi? Bu düşüncelerle firmanın kapısına kadar yürüdü Sezen.

Akşam eve giderken özellikle baktı etrafına… Demek ki “İnsanlar aynı yönde oldukça yolları bir yerde kesişiyor.” diye düşündü. 

İnsan aslında hayatının her anında iletişim ve ilişki halindedir. Bir baksa etrafına çok yakın ama çok yabancı insan da var, selam verse sıkı dostluğa dönüşecek olan da var…Ne kadar da ilginç; şehirler arası yolculuk yaparken, birkaç saatliğine yanyana yolculuk yaptığı yol arkadaşını, öz kardeşinden daha çok kendisine benzetebiliyor insan…”

 

Öte yandan, “İletişim çağındayız” diyoruz ama aslında iletişim teknolojileri çağındayız. Birine ulaşmak eski zamanlara göre çok daha kolay ama iletişim kurma marifetimiz tam zıddında azalmış. Yakınımızda olanların mutluluğuna, sıkıntısına ortak olamıyoruz. Ama kilometrelerce uzaktaki tanıdıklarımızın, tanımadıklarımızın her anına bir telefon üzerinden ortak oluyoruz.

Yakınımız uzak, uzağımız yakın olmuş…

Bu koşuşturmacada dip komşumuzdan haberimiz olamayabiliyor. Nitekim geçen hafta Sezen’in komşusu vefat etmişti, evden cenaze çıkmıştı. O hafta tatilde oldukları için haberleri olmamıştı ve öğrendiklerinde iki hafta geçmişti. 

Ne oluyor peki bize, neden insanlar bu kadar bireyselleşiyor ve algılarını dış dünyaya kapatıyorlar? Oysaki birlikten kuvvet doğmaz mıydı, birleşen birden daha güçlü değil miydi?

İnsanlar neden şu anda çok kalabalıktalar ve fakat çok yalnızlar? Çok yakınlar fakat çok yabancılar; ya da yabancıya çok yakın olabiliyorlar? Belki de hiçbir dönemde insan kendisini bu kadar mutlu etmeye çalışmamıştı, bu kadar mutluluk derdinde olup da mutsuz olmamıştı… Peki neden?

 

 Deneyimsel Tasarım Öğretisi; insanın gerçek amacını amaç edinmiştir. 

 Doğru karar alabilmek, doğru seçimler yapabilmek için insanı açık bir bilince yönlendirir. Problemlerin gerçek çözümlerine yönelik stratejiler verir.

 "Kim Kimdir" ile başlayan, "İlişkilerde Ustalık" ve "Başarı Psikolojisi" ile devam eden programları insanların kendi dünlerine göre daha mutlu ve daha başarılı olmalarına katkı sağlar.